Απεχθάνομαι τις επετείους κάθε είδους. Ειδικά αυτές που
συνοδεύονται με αφιερώματα –μνημόσυνα, γεμάτα κλάψα και νοσταλγία. Νομίζω ότι οι
επέτειοι είναι το άλλοθι για την προσπάθεια
που κάνουμε να αναστήσουμε κάτι που έχει πεθάνει από καιρό μέσα μας ή που δεν μας έχει
αγγίξει καν όταν συνέβαινε σε πραγματικό χρόνο. Ειδικά στην Τέχνη οι καλλιτέχνες
παραμένουν αθάνατοι αφού ζουν μέσα από το έργο τους που μας συντροφεύει ή όχι
σε όλη μας τη ζωή. Σήμερα λοιπόν από το πρωί το διαδίκτυο έχει κατακλυστεί με
πολύ κλάψα για τον Lennon. Θα πάω μάλλον κόντρα στη
πεπατημένη και θα αναρτήσω κάτι από αυτό που στάθηκε η αιτία να αγαπηθεί αυτός και
οι φίλοι του -τα σκαθάρια -από εκατομμύρια ανθρώπους. Τα τρίλεπτα τραγούδια που
ξεχείλιζαν από ενέργεια και συναίσθημα. Όλα τα άλλα είναι «Χόλυγουντ» και το αποτέλεσμα
του τεράστιου βάρους της δημοφιλίας το οποίο κάθισε στις πλάτες ενός πιτσιρικά από το Λίβερπουλ
που όταν γεννήθηκε δεν είχε στον ήλιο μοίρα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου