Χθες παρακολούθησα μια θεατρική
παράσταση που θεωρείται από τις πιο επιτυχημένες της φετινής σεζόν. Πρόκειται
για τον «Άγριο Σπόρο» του Γιάννη Τσίρου. Με το θέατρο δεν έχω και την καλύτερη
σχέση, αλλά η εμφάνιση του Τάκη Σπυριδάκη –τον οποίο γουστάρω πολύ σαν ηθοποιό-
στον κεντρικό ρόλο, ήταν για μένα το δέλεαρ για να αποφασίσω να πάω να την παρακολουθήσω.
Δεν διάβασα καμιά κριτική, ούτε
ασχολήθηκα να μάθω την υπόθεση.Προτίμησα να αποκτήσω μια δική μου άποψη, που θα διαμορφωνόταν ύστερα από την παρακολούθηση της παράστασης, αφού θεμελιώδης αρχή μου είναι να παρακολουθώ ένα έργο χωρίς έξωθεν παρεμβάσεις και κατευθύνσεις, ώστε να αποκτήσω μια όσο το δυνατόν προσωπική, καθαρή εικόνα και να αντιληφθώ πόσο βαθιά μπορεί να φτάσουν οι δημιουργοί στην ψυχή μου και να την αγγίξουν. Αρκέστηκα λοιπόν στα θετικά σχόλια για την παράσταση
από ανθρώπους που εμπιστεύομαι και αποφάσισα να βγάλω ένα εισιτήριο μέρες πριν, αφού η ζήτηση είναι μεγάλη και οι παραστάσεις που απομένουν λίγες.
Ας γυρίσω όμως, στην χθεσινή παράσταση που κατάφερε να με αγγίξει και να γίνει μια από τις πιο δυνατές στιγμές που θα έχω να θυμάμαι από τη χρονιά που σε λίγο θα μας αποχαιρετίσει..
Μια μικρή ομάδα ανθρώπων, ένας συγγραφέας, μια σκηνοθέτιδα, τρεις ηθοποιοί, ένας σκηνογράφος και δυο τεχνικοί, κατάφεραν μέσα από ένα απολύτως λιτό σκηνικό να αποδώσουν
την πραγματική φύση των ανθρώπων που κατοικούν σε αυτόν εδώ τον άγριο αλλά
ευλογημένο τόπο. Μέσα σε λιγότερο από 2 ώρες ξετυλίχτηκαν όλες οι εικόνες που
συνθέτουν την ελληνική πραγματικότητα και τολμώ να πω και ιδιαιτερότητα. Από
την μια η ελληνική ψυχή με όλα τα γνωρίσματά της ,καλά και άσχημα και από την άλλη οι «ξένοι»: οι Γερμανοί, οι Αυστριακοί,
οι Γάλλοι, οι Ολλανδοί, οι Σουηδοί, ενδεδυμένοι με το χιτώνα του τουρίστα, πλάθουν
ένα σκηνικό που θυμίζει έντονα και εκφράζει με επιτυχία αυτό που περιγράφει ο
Ελύτης στο σημείο του Αξιον Εστί (Πάθη Ζ΄), Ήρθαν ντυμένοι φίλοι, αμέτρητες φορές
οι εχθροί μου.
Από τη μια οι ανθρώπινοι νόμοι
και από την άλλη η ανθρώπινη ψυχή που δεν μπορεί να μπει σε καλούπια. Το θεμελιώδης
ερώτημα, γύρω από την ηθική της εξουσίας και των εξουσιαζόμενων, : Ποιο είδος άραγε είναι πιο άθλιο; Αυτό που δίνει τις εντολές ή αυτό που τις υπακούει; Η περιγραφή
του «Θηρίου» που κατατρώγει κάθε προσπάθεια, κάθε όνειρο, κάθε ελπίδα για μια
καλύτερη ζωή τα τελευταία χρόνια στην Ελλάδα.
Η αμφισβήτηση. Αυτό το ευλογημένο
και ταυτόχρονα καταραμένο γνώρισμα του Έλληνα. Αυτό που τον κρατά ζωντανό τόσους
αιώνες και ταυτόχρονα καταστρέφει κάθε προσπάθεια. Που δίνει την ελευθερία αλλά
και το ασήκωτο βάρος της καθημερινής πάλης
της επιβεβαίωσης της ύπαρξης.
Η κραυγή. "Μπορεί να τους θυμίζω κάτι που θέλουν να ξεχάσουν. Αλλά δεν μπορώ να χαθώ από μπροστά τους.Γιατί και εγώ είμαι μέσα στο τοπίο. Μέρος του τοπίου είμαι, και δεν σκοπεύω να πάψω να υπάρχω."
Τέλος ύστερα από μια φαινομενικά άνιση
μάχη όπου δύσκολα διακρίνεις, ποιος είναι
ο νικητής και ποιος ο χαμένος, ο Σταύρος (Τάκης Σπυριδάκης) κλείνει την παράσταση απαγγέλοντας με νόημα τους στίχους ενός ποιήματος
«Άγριος
σπόρος φύτρωσε—σ’ ακρογιαλιά και βράχο
Χίλιους ανθούς επέταξε—και άλλα χίλια
αγκάθια....
Οι ανθοί μοσχομυρίζανε—τ’ αγκάθια όμως
τρυπούσαν....
Χιλιάδες προσπαθήσανε—να τόνε ξεριζώσουν...
Μα σα τόνε ξερίζωναν—σκόρπιζαν χίλιοι
σπόροι...»
Πολλοί
θεατές δάκρυσαν μερικοί έκλαψαν και όλοι χειροκροτούσαν για αρκετή ώρα...
Την
παράσταση την συστήνω ανεπιφύλακτα.
Περισσότερες
πληροφορίες για όσους ενδιαφέρονται να την παρακολουθήσουν εδώ:
ΠΟΛΥ ΚΑΛΟ!!
ΑπάντησηΔιαγραφή